دیشب خواب دیدم توی یه رستوران هستیم و مرضیه ما را شام دعوت کرده بود ، نمی دونم چرا همشون یه غذایی انتخاب کرده بودند که اسمش باربیکیو بود. یه کباب بود و هی اصرار داشتند که من نباید اون رو انتخاب کنم و باید به چیز دیگه رو انتخاب کنم. نمی دونم چرا و در نهایت انگار دوبار غذا سفارش دادیم و این بار من ازشون خواستم که بذارند من هم همون غذا را انتخاب کنم و اونا هم قبول کردند.
این دو شب همش دارم خواب غدا می بینم یا دارم غدا می خورم و یا غذایی رو می بینم که در حال پخته شدن است .
این هم تعبیرش:
تعبیر خوابت این است که :
سفره در خواب همان است که در بیداری یعنی خوان گسترده ای است که در آن نعمت های بسیار نهاده اند. سفره نعمت است و خیر و برکت. اگر در خواب ببینید که سفره ای بزرگ پیش روی شما گسترده اند یا سرمیزی نشسته اید که انواع غذا ها روی آن هست خواب شما خبر می دهد که به نعمت می رسید ولی حق انتخاب دارید.از سفره هر کس به قدر شکمش غذا می گیرد و می خورد این خواب نیز می گوید به نعمت می رسید ولی به اندازه سهم خودتان حق برگزیدن دارید و باید انتخاب کنید. اگر دیدید سفره ای پر از غذاهای رنگارنگ گسترده اند و شما فقط نان و پنیر و سبزی گرفتید سهم شما از نعمت ها اندک است یعنی به جائی می رسید که امکان این است که خیلی زیاد متمتع و متنفع می شوید اما نصیب و سهم کمی می برید. برخی از معبران قدیمی نوشته اند تکاندن سفره بذل و کرم است. سفره گستردن برای دیگران سودرسانی است و اگر کسی پیش روی شما سفره گسترد، به اندازه وسعت سفره به شما سود می رساند و همین تعبیر را دارد اگر کسی سفره را از پیش روی شما جمع کند یعنی او مانع سود بردن شما می شود. رنگ سفره باید سفید باشد و چنانچه رنگ های غیر طبیعی داشته باشد نیکو نیست.
دیشب تو خیابون به هر کسی که بهم لبخند زد و سال نو رو تبریک گفت،پاسخ دادم بدون اینکه بپرسم شما؟
یاد روزهای اول ترم یک لیسانس افتادم، اون روزها تو خیابون خیلی ها بهم سلام می کردند و ساعت می پرسیدند و من هم فارغ از هر گونه بد بینی و با سادگی تمام، نه تنها زمان دقیق رو بهشون می گفتم بلکه با لبخند جوابشون رو می دادم و تازه کلی هم احوال پرسی می کردم، بعد ها کلی مسخرم کردند که نبایدجواب بدی این متلک است.
بزرگتر که شدم فهمیدم سادگی من با دنیای آلوده ای که مردمانش سلام به غریبه رو متلک و پاسخ به لبخند را نشانه سبکسری می دانند، همخونی نداره و یاد گرفتم دیگر به غریه ها لبخند نزنم و گونه ای راه بروم که انگار کسی رو نمی بینم تا همه بدودند که من چقد موقر و سنگینم. انقدر که لبخند زدن از یادم رفت ، حتی از یاد بردم به آنهایی لبخند بزنم که دوستشان دارم، انقدر سرم روی سنگ فرش ها بود که ندیدم چشمهایی رو که برام اشک ریختند و لبخند هایی را که بیهوده از یاد زمان رفتند ، اون سنگینی هم باری شد روی دلم.
دارم تمرین می کنم برگردم به همان اصول اولیه ای که در کودکی بدون گذراندن هیج کلاسی از بر بودم، دارم یاد می گیرم به هر کسی لبخند بزنم و اگر کسی بهم لبخند زد نگویم شما؟ حتی اگر سبکسرم خوانند باز لبخند می زنم ...